★★★★★
Alaska draait om de brugklassers Sven en Parker. Sven lijdt aan epilepsie. Hij doet bijdehand om maar niet bekend te staan als een zielige jongen. Al op de eerste schooldag zet hij Parker voor schut.
Parker is een teruggetrokken meisje, dat verdrietig is omdat haar hond Alaska weg moest vanwege een allergisch broertje. Als ze erachter komt dat Alaska de hulphond van Sven is geworden, besluit ze de viervoeter te ontvoeren. Maar ze wordt betrapt door Sven, die haar niet herkent omdat ze een bivakmuts draagt. Het leidt tot diepgaande middernachtelijke gesprekken tussen de twee.
Marsmannetje
Anna Woltz, die dit jaar met een Gouden Griffel werd bekroond voor het prachtige Gips, laat Parker en Sven afwisselend hun verhaal doen. In korte hoofdstukjes leer je ze kennen en merk je dat er achter het stoere pantser dat Sven heeft opgetrokken een angstige jongen zit. Hij is bang voor zijn volgende grote epilepsie-aanval en hij is het vreselijk zat om iedereen steeds maar uit te moeten leggen over zijn situatie.
‘Stel dat je de rest van je leven op Mars rondloopt. En aan elk marsmannetje dat je tegenkomt moet je het uitleggen: hoe je ademt, dat je snot in je neus hebt, hoe je piest, hoe je overgeeft – en elke keer roepen ze oh en ah en kijken ze alsof jij de freak bent.’ … ‘Dat is mijn leven. Maar ik hoef er niet voor naar Mars.’
Boterhamzakjes zijn cool
Parker is bezig met haar identiteit. Op websites leest ze tips voor aanstaande brugklassers, maar die vindt ze maar onzin. ‘Wie bepaalt dat broodtrommeltjes stom zijn en boterhamzakjes cool? En altijd jezelf zijn, zeggen ze dat ook tegen pestkoppen, en leugenaars en dierenbeulen?’
Anna Woltz slaagt er wederom in om in de gedachtewereld van pubers te duiken en hun angsten onder woorden te brengen. Moet je je anders voordoen dan je bent om geaccepteerd te worden? Parker wil niet doorsnee zijn, maar ondertussen wil ze wel heel graag erbij horen. Een groot dilemma voor veel jongeren, vooral degenen die voor het eerst naar de brugklas gaan.
Parker heeft van dichtbij de overval op de fotospeciaalzaak van haar ouders meegemaakt. Ze moet leren leven met de angst die dat in haar gezin heeft gebracht en ze is constant alert op haar omgeving. Parker omschrijft het als volgt:
Hoe doen mensen dat? Hoe gaan ze gewoon door met leven terwijl ze weten dat het elk moment mis kan gaan?
Daar weet Sven natuurlijk alles vanaf en zo hebben ze meer gemeen dan ze in eerste instantie denken.
Achter een overvaller aan
Woltz schrijft graag over jongeren die iets heftigs meemaken, en hoe ze daar op reageren. In Gips gingen de ouders van Fitz scheiden. In Honderd uur nacht vlucht Emilia naar New York omdat haar vader, die schooldirecteur is, zijn boekje te buiten is gegaan met een leerling. Het fijne aan de boeken van Woltz is dat de hoofdpersonen vaak hele ondoordachte dingen doen, maar het gaat nooit zover dat je daardoor je sympathie voor ze verliest. Die acties maken ze juist heel echt. Parker achtervolgt bijvoorbeeld in haar eentje een overvaller.
De humor is wat minder aanwezig dan in Gips, maar de rake observaties en de originele vergelijkingen zijn ook hier talrijk. Deze vind ik prachtig:
Ik ben gewend aan het hondvormige gat in huis.
Of deze:
In de gangen op weg naar buiten probeer ik me zo klein mogelijk te maken. De meisjes om me heen kunnen niet ophouden over Sven Beekman. Ze vonden hem al grappig en stoer, en nu blijkt hij ook nog eens zielig te zijn. Zoals zo’n actieheld in een film, die opeens vertelt dat hij vroeger in een weeshuis woonde. Dat hij zichzelf elke nacht stilletjes in slaap huilde – en dat je hem dan extra lief vindt. Zelfs als hij allemaal mensen vermoordt. Nou, zo werkt het dus niet bij mij.
Alaska is een heerlijk boek, met twee hoofdpersonen met herkenbare angsten. Doordat het boek is opgebouwd uit rake zinnen, waar Anna Woltz bekend om staat, leest het als een speer. Het is haar 21ste boek en op haar website staat dat ze er nog 99 wil schrijven. Wat een fantastisch vooruitzicht!
Uitgeverij Querido, 184 bladzijden, €14,99, vanaf 9 jaar
Verhaalkabaal 