★★★☆☆
In 1865 verscheen Alice in Wonderland voor het eerst. Ter ere van het 150-jarige jubileum werd de klassieker vorig jaar in een nieuw jasje uitgegeven. Floor Rieder, die samen met Jan Paul Schutten Het raadsel van alles wat leeft en Het wonder van jou maakte, werd gevraagd een nieuwe Alice te illustreren.
Dat ze dat zeer verdienstelijk heeft gedaan, blijkt wel uit de prijs voor het mooiste boekomslag dat het boek won. Rieder gebruikt een zogenaamde scratchboard-techiek. In deze techniek worden illustraties met een scherp mes in een met inkt bedekte laag Chinese klei gesneden. Rieder werkte met lagen glas in plaats van klei, voor een nog fijner resultaat. Vervolgens scande ze de glasplaten in en voegde er kleur aan toe met de computer. Dit arbeidsintensieve proces zie je terug in de illustraties. Ze hebben een heel ambachtelijke uitstraling. En zoals we inmiddels van Rieder gewend zijn, gebruikt ze elke vierkante millimeter voor haar creaties. Dit is bijvoorbeeld prachtig te zien in het zoekplaatje waar elk hoofdstuk mee opent en waar je Alice steeds weer tussen ander gebladerte kunt terugvinden.
Floor Rieder heeft Alice echt opnieuw uitgevonden. In plaats lang, golvend haar en een keurig jurkje heeft ze nu een nerdy brilletje, een gek mutsje en sneakers. Dit nieuwe uiterlijk past wat mij betreft beter bij Alice, die een heel eigengereid en bijdehand kind is, dan de oude tekeningen, die in het collectieve geheugen zijn verankerd.
De oude Alice van John Tenniel en die van Floor Rieder
Het boek is echt een plaatje om te zien. Als je het omkeert, lees je het tweede boek van Lewis Carroll, Alice in Spiegelland. Het boek heeft een leeslint en veel ruimte voor de tekst en illustraties. Voor het uiterlijk dus niets dan lof.
Alice is echter geen sympathiek figuur. Ze schopt dieren, huilt om de bladzijde en is niet bepaald vriendelijk tegen de wezens die ze tegenkomt. Die zijn dat overigens meestal ook niet tegen haar. Er staan wel absoluut ontzettend grappige dialogen in het boek. Zoals deze uit Alice in Spiegelland, waarin Alice de Koningin ontmoet.
‘Maar wat u werkelijk nodig hebt is een kamenierster.’
‘Nou, ik wil jóú wel in dienst nemen,’ zei de Koningin. ‘Dan krijg je een stuiver per week en om de dag jam.’
Alice kon een lach niet onderdrukken. ‘Ik bedoelde niet dat u míj in dienst moest nemen,’ zei ze. En ik houd niet van jam.’
‘Het is erg lekkere jam,’ zei de Koningin.
‘Goed, maar vandaag wil ik hoe dan ook geen jam.’
‘Die zou je ook niet krijgen, al zou je het willen,’ zei de Koningin. ‘De regel is: morgen jam en gisteren jam, maar nooit vandáág jam.’
‘Maar soms moet het toch ook wel eens ‘vandaag jam’ zijn?’ wierp Alice tegen.
‘Nee, dat kan niet,’ zei de Koningin. ‘Die jam krijg je om de andere dag. En vandaag is geen andere dag zie je.’
Wanneer er een overstroming is geweest en iedereen weer op moet drogen, gaat Muis het droogste voorlezen dat ze kent, namelijk een passage uit een geschiedenisboek over Willem van Oranje. Briljant gevonden. Maar Alice gaat voor mij niet leven. Ik vind het een vervelend wicht eigenlijk. En als dan (SPOILER ALERT, voor degenen die de afloop nog niet kennen) blijkt dat alles een droom is geweest, vind ik dat echt een zwaktebod. Alsof Carroll niet wist hoe hij een einde aan de kolder kon breien en voor een makkelijke uitweg heeft gekozen.
Maar aan alle Alice-fans, en dat zijn er natuurlijk nogal wat, kan ik deze editie van harte aanbevelen. Als je houdt van het verhaal is dit echt een schitterende uitgave die je gewoon in je kast moet hebben staan.
Uitgeverij Gottmer, 208 bladzijden, €24,95, vanaf 8 jaar
Verhaalkabaal 